روزنه امیدم

اگر بیایی زندگیم رنگ   میگیرد...

اگر بیایی خنده ی خشکیده ی طاقچه ی لبهایم جان میگیرد...

اگر بیایی دل تنگیهایم کمتر می شود...

اگر بیایی من هم زندگی میکنم ...

اصلا می دانی برای آمدنت همه ی ثانیه ها دست به دامان خدا می شوم...

اصلا می دانی برای آمدنت چقدر اشک , خرج کرده ام...

دلم گرفته است از این تنهایی همیشگی...

دلم گرفته است از این دلتنگیهای بی ثمر...

همه ی روزها برای آمدنت خدا را عاجزانه التماس کرده ام ...

کمی ,کمتر برای دل تنگ مادرت ناز کن ...

باور کن دیگر طاقت تنهایی ندارم ...

دلم از دوری برادرت گرفته است و تو همه ی مرحم زخمهای کشنده ی من هستی...

برای خود شاعری شده ام ... می گویند هر چه از دل بر آید بر دل نشیند ... مگر دلتنگیهای من از دل نیست که این چنین برایم ناز میکنی و تنهایی مرا با قدم های کوچکت پر نمی کنی...

دیشب دست به دامان رباب شدم ...

دست به دامان حسین شدم ....

برای آمدنت همه ی زندگیم را نذر تو کردم ...

بس نیست تنهایی من ؟

بس نیست دلتنگیهای من ؟

بس نیست این همه ,‌ سخت میگیری ,‌چرا ؟

چرا برای آمدنت , از خدا طلب نمیکنی ؟

چرا ؟

امشب هم می خواهم در تنهایی همیشگیم دست به دامان خدا بشوم ...

تو را از او طلب کنم ...

مگر کسی بهتر از او اجابت می کند دعاهای مرا؟

مگر از او نزدیکتر کسی به من است .؟

خدایا من همیشه ی همیشه ها دستانم را به آسمان آبیت گره می زنم ...

ای مهربان مهربانان , تو را به دل شکسته زکریا ,‌آنچنان که به او طفل دادی ,‌ تاریکی زندگی من را نیز با داشتن فرزندانی سالم و صالح به روشنایی تبدیل کن ...

ای خدای رحیم ... درهای رحمتت را در این شبهای عزیز به روی من هم باز کن ...